|
|
|
|
Podgatunki chomików dżungarskich
Małe, karłowate chomiki dżungarskie pojawiły się u nas ok. 10 lat temu i swym "pociesznym" wyglądem oraz charakterem od razu zyskały sympatię hodowców. Niestety, tylko niewielu z nich wie coś o tych krewniakach dobrze wszystkim znanego chomika syryjskiego. Chomik dżungarski (Phodopus sungorus) jest azjatą. Zamieszkuje północno-wschodni Kazachstan., południowo-zachodnią Syberię, Ałtaj i południowe Zabajkale, Mongolię i północne Chiny. Mongolia oraz północne Chiny to inaczej Mandżuria. Tak brzmiała dawna, historyczna nazwa tej krainy geograficznej. Stąd drugie, wadliwie używane określenie tego gatunku: chomik mandżurski. Występuje on w dwóch podgatunkach (w handlu znanych jako odmiany barwne):
- podgatunek wschodnioazjatycki - Phodopus sungorus, campbelli, czyli tzw. chomik Campbella (gatunek ten nie zmienia barwy okrywy włosowej - zimą i latem ma zawsze taki sam wygląd),
- podgatunek zachodnioazjatycki -Phodopus sungorus sungorus (zimą staje się biały).
Jak j e odróżnić?
Można tego dokonać poza okresem zimowym, gdy tylko podgatunek zachodnioazjatycki ma barwę białą bądź platynowo-białą, podobną do futra lisów polarnych. Niestety, chomiki te nie zawsze bieleją.
Chomik (Campbella ma futerko koloru szaro-brunatnego, z podłużną pręgą biegnącą wydłuż grzbietu. Jego oczy często są skośne, co nadaje mu charakterystyczny, trójkątny kształt pyszczka. Występuje w czterech odmianach barwnych: wyjściowej szaro-brunatnej, kremowo-rudej, półalbinotycznej (cieliste uszy, rubinowe oczy) i całkowicie albinotycznej (futerko białe, oczy czerwone). Odmiany te dają ze sobą płodne potomstwo. Chomiki Campbella niezwykle trudno się oswajają, a w przypadku samic -jest to często w ogóle niemożliwe... W handlu podgatunek ten nazywany jest chomikiem mandżurskim i w związku z dużą agresywnością są trudności z jego nabyciem.
Jego zachodnioazjatycki kuzyn jest większy, bardziej muskularny, ma gęstsze futerko i duże, czarne oczy (nigdy skośne). Istnieją trzy odmiany barwne tego chomika: dziko maszczona, niebieska i perłowa. Osobniki dziko umaszczone mają futro barwy ciemnopopielato-szarej, bez domieszek brązu, niejednokrotnie wpadające w czerń - zwłaszcza u młodych chomików. Odmiana niebieska wystąpiła po raz pierwszy w Anglii, 1988 r. i kolorem przypominała futra kotów rasy brytyjskiej niebieskiej. U tych chomików prążek przebiegający przez grzbiet jest mniej wyraźny, jakby matowy. Spód ciała - biały. Odmiana ta jest recesywna w stosunku do dziko umaszczonej. Forma perłowa została wyhodowana w Anglii, w roku 1989. Futerko chomików jest koloru platynowego z żółtym cieniowaniem, a prążek na grzbiecie - niemal niewidoczny. Perłowy kolor jest recesywny zarówno do odmian niebieskiej jak i dziko umaszczonej.
Chomiki zachodnioazjatyckie, niezależnie od odmian barwnych, na zimę zmieniaj ą kolor futra. Ta zmiana trwa bardzo długo i etapami, dlatego chomiki, które zaczęły wymianę sierści z letniej na zimową, są często bardzo różnie ubarwione, co daje złudzenie odmian barwnych. W tym okresie ustaje ruja, dlatego zimą mogą wystąpić problemy z ich rozrodem. Chomiki te nie są agresywne, dają się łatwo oswoić i z powodzeniem można je kupić dziecku. Oprócz wielkości w niczym nie ustępują chomikom syryjskim.
Chomiki dżungarskie żyją w stadach rodzinnych. Jest jeden samiec dominujący nad resztą samców i grupą samic, z dokładnie ustaloną hierarchią ważności. Dominująca samica przewodzi zarówno wszystkim samicom, jak i samcom. Samce stojące niżej w hierarchii rzadko biorą udział w kopulacji, a gdy są spokrewnione z samicami, późno dojrzewają. Zwierzęta mające w stadzie pozycje bardzo niskie, (czyli stare lub bardzo młode), opiekują się młodymi osobnikami stojącymi w hierarchii o stopień wyżej.
Porządek ten obowiązuje również przy jedzeniu. Najpierw najadają się dominanty, potem pozostali.
Osobniki dominujące są czyszczone przez stojące niżej w hierarchii stada, a samiec zawsze czyści samice, nigdy na odwrót.
Chomiki dżungarskie są bardziej zaciekłe w walce o pozycję w stadzie, a szczególnie niektóre samice. Dlatego przy formowaniu stada rodzinnego należy je łączyć (najlepiej siostry) w tym samym czasie i jednocześnie dobrać jednego samca. Samce nie są tak zaciekłe, choć w walce o pozycję w stadzie nierzadko zdarzają się walki na śmierć i życie. Różnice między podgatunkami chomika dżungarskiego przedstawia zamieszczona tabela.
| CECHA |
CHOMIK DZUNGARSKI |
|
| |
Wschodnioazjatycki Campbella |
Zachodnioazjatycki |
| 1. |
2. |
3. |
| Nazwa handlowa |
Mandżur, chomik mandżurski, chomik dżungarski - zły, gryzący dżungar |
Dżungary, chomiki dżungarskie - łagodne |
| Nazwa łacińska |
Phodopus sungorus campbelli |
Phodopus sungorus sungorus |
| Umaszczenie |
Tylko trzy odmiany barwne. Forma wyjściowa szaro-beżowa o szarym podszerstku z podłużną pręgą wzdłuż grzbietu, charakterystyczne kolisto-wrębne plamy jasnego brzucha biegnące od spodu po bokach i ku górze, brzuszek szaro-biały. Forma kremowa z brązową pręgą wzdłuż grzbietu, forma albinotyczna biała z czerwonymi oczami. |
Trzy odmiany barwne: forma wyjściowa ciemnopopielata, stalowo-szaro-czarna, o futrze gęstszym i wyrazistszej, czarnej prędze wzdłuż grzbietu; forma o futrze koloru niebieskiego z matową, czarną pręgą i forma perłowa o sierści platynowej z żółtym cieniowaniem, z pręgą prawie niewidoczną, ciemnopopielata. Chomiki te na zimę bieleją, przybierając barwę śnieżnobiałą lub biało-popielatą. Zmiana ubarwienia trwa etapami, dając złudzenie barwnych odmian czy ras. |
| Wyraz pyszczka |
Oczy blisko osadzone, zmrużone, skośne. Pyszczek trójkątny. Czarna kropka na nosie u form wyjściowych. |
Pyszczek zbliżony kształtem do chomika syryjskiego, nieco trójkątny, ale tępy, nosek różowy. |
| Kolor oczu |
Czarne u formy wyjściowej, rubinowe u form kremowych i czerwone u albinosów. |
Czarne. |
| Tryb życia |
Stadny - typ poligeniczny -kilka samic, jeden samiec, młode - rozbudowana hierarchia stadna. |
Stadny - stado rodzinne, "typ małżeński" - ojciec, matka i dzieci. |
| Ojczyzna |
Syberia, Kazachstan, płn. Chiny, Mongolia, Zabajkale - cz. wschodnia tych terenów. |
Syberia, Kazachstan, płn. Chiny, Mongolia - cz. zachodnia tych terenów. |
| Charakter i oswajanie |
Samce oswajają się, ale zawsze z dystansem, nie lubi być brany do ręki, broni się przed tym kąsaniem. Samica nie daje się oswoić. Nie uciekają, gdyż nie potrafią wysoko skakać, zajmują się sobą przez cały czas. Nie nauczy się załatwiać w jedno miejsce. |
Dobrze się oswaja. Jest ciekawski i hałaśliwy. Nie ucieka z klatki odpowiednio zabezpieczonej, nie szuka dziury w całym, nie robi podkopów, nie przegryza domków, szkła i drutów. Nauczy się załatwiać w jedno miejsce, ale niekoniecznie do słoika. |
| Przydatność jako zwierzę dla dzieci |
Nie nadaje się ze względu na agresję. Żyje długo, ok. 2-3 lata jeżeli nie jest sam. |
Nadaje się dla dzieci starszych, bo jest mały i delikatny, nie- chcący można go zmiażdżyć. Żyje 2-3 lata.
|
| Wielkość |
10-11 cm - samce są większe. |
12- 13 cm - samce są większe. |
|
|
